Powszechnie wiadomo, że samoloty wojskowe należą do najbardziej zaawansowanych technicznie i drogich maszyn świata. Nic dziwnego, w końcu to lotnictwo decyduje o zwycięzcy i przegranym danej bitwy, a nawet wojny. Jakie są najdroższe samoloty wojskowe na świecie? Poniżej znajdziecie aktualne zestawienie. Kiedy w 1903 r. bracia Wright dokonali pierwszego udanego lotu samolotem, chyba nie przypuszczali, że maszyny te będą odgrywać tak ważną rolę w naszym życiu. Umożliwiają podróże z jednej części świata na drugą, rozwożą nasze listy, spryskują pola i wygrywają wojny. Typów samolotów wykorzystywanych w wojsku jest całkiem sporo – najdroższe z nich to myśliwce i bombowce. W poniższym zestawieniu znajdziecie 10 kosmicznie drogich maszyn. Oto one. 10. MiG-35 – 40 mln $ MiG-35 to rosyjski myśliwiec, który jest modyfikacją samolotu MiG-29, po raz pierwszy pokazany w 2007 r. MiG-35 jest napędzany przez dwa silniki turbowentylatorowe Klimov RD-33MK 9. Ciąg myśliwca wynosi 49,40 kN i zwiększa się blisko dwukrotnie po użyciu dopalaczy. Rozpiętość MiG-a wynosi 12 m, długość 17,32 m, a wysokość 4,73 m. Samolot lata na wysokości 18,9 km i bez dodatkowego tankowania jest w stanie przebyć odległość 2000 km z maksymalną prędkością 2,3 Ma. MiG-35 został stworzony z myślą o przetargu przeprowadzonym przez Indie na 126 samolotów, ale wtedy jednak wybrano Dassault Rafale. Dla utrzymania produkcji Rosja do 2020 r. planuje sama zamówić 48 MiG-ów-35. Samolot jest produkowany w zakładach lotniczych w Nożnym Nowogrodzie. Koszt pojedynczego egzemplarza to ok. 40 mln $. 9. McDonnell Douglas F/A-18 Hornet – 54 mln $ F/A-18 Hornet to legendarny samolot myśliwsko-szturmowy, zdolny do działań w każdych warunkach atmosferycznych, po raz pierwszy użyty przez Stany Zjednoczone podczas nalotu na Libię w 1986 r. Popularny „Szerszeń” jest natomiast produkowany od 1978 r. Samolot powstał na bazie Northropa YF-17 Cobra, który przegrał rywalizację z General Dynamics F-16 Fighting Falcon na lekki myśliwiec dla USAF i NATO. Początkowo planowano stworzenie trzech wersji: F-18A (zwrotniejszy of F-14), A-18A (zdolny do przenoszenia ładunków jądrowych) i TF-18A (treningowy). Ostatecznie zdecydowano się na jeden wariant, zbliżony do F-16. F/A-18 Hornet jest napędzany przez dwa silniki General Electric F404 i lata na pułapie 15 km. Maksymalna prędkość Horneta to 1,8 Ma. Rozpiętość skrzydeł myśliwca wynosi 12,3 m, długość 17,1 m, a wysokość 4,7 m. Pojedynczy egzemplarz produkowanego do dziś Horneta kosztuje ok. 54 mln $. 8. SAAB JAS 39 Gripen – 69 mln $ JAS 39 Gripen to szwedzki myśliwiec wielozadaniowy produkowany przez koncern SAAB współpracujący z BAE Systems. Nazwa samolotu została wybrana w publicznym konkursie w 1982 r., a oficjalna produkcja ruszyła w 1987 r. Symbol JAS to skrót od szwedzkiego Jakt – myśliwski, Attack – szturmowy, Spaning – rozpoznawczy, co podkreśla wielozadaniowość maszyny. Samolot jest dostosowany do międzynarodowych standardów. Producent ma ambitne plany kolejnych modyfikacji Gripena, tak by ten jeszcze długo służył w armii. Planowane jest zaopatrzenie samolotu w nową awionikę i radar AESA (JAS 39G/H), choć niektóre z modyfikacji sięgają daleko poza 2020 r. Obecnie Gripen znajduje się na wyposażeniu Szwecji, która użytkuje połowę zakupionych maszyn. Samolot napędza silnik Volvo Aero RM12 lub General Electric F414 (w zależności od wersji). Może wznieść się on na wysokość 18 km (na 10 km w 2 min) i osiągnąć prędkość 2 Ma. Rozpiętość skrzydeł Gripena wynosi 8,3 m, długość 14,1-14,8 m (w zależności od wersji), a wysokość 4,5 m. Pojedynczy egzemplarz kosztuje ok. 69 mln $. 7. Bell-Boeing V-22 Osprey – 70 mln $ V-22 Osprey to wielozadaniowy samolot pionowego startu i lądowania VTOL. Stworzono go, by misje, do których zazwyczaj stosowano śmigłowce, mogły być wykonywane przez maszynę o zasięgu samolotu z napędem turbośmigłowym. Osprey to pierwszy seryjnie produkowany samolot z obracanym układem napędowym z wirnikami o średnicy 12 m ulokowanymi wraz z silnikami i układami przeniesienia napędu w gondolach na końcach skrzydeł. V-22 startuje i ląduje jak śmigłowiec (silniki są ustawione pionowo), a na czas lotu silniki są obracane do pozycji poziomej. Samolot jest produkowany od 1989 r. i napędzają go 2 silniki Rolls-Royce AE 1107C-Liberty o mocy 6150 KM każdy. V-22 lata na wysokości 8 km, a standardowy zasięg zamyka się w 1600 km. Maksymalna prędkość samolotu wynosi 509 km/h. Koszt budowy jednego egzemplarza to minimum 70 mln $. 6. Dassault Rafale – 94 mln $ Dassault Rafale to wielozadaniowy samolot myśliwski ze skrzydłami typu delta, produkowany przez francuską firmę Dassault Aviation. Rafale jest przez producenta określany jako omni role, czyli może na polu bitwy sprawować różne funkcje (podobnie jak wspomniany wcześniej Hornet). Rafale jest produkowany w trzech wersjach od 1997 r. Rocznie udaje się ukończyć 11 egzemplarzy samolotów. Producent zapewnia, że Rafale jest w stanie lecieć z prędkością naddźwiękową bez użycia dopalaczy. Napędzają go 2 turbowentylatorowe silniki SNECMA M88-2, które rozpędzą samolot do prędkości ponad 1,8 Ma. Pułap Rafale wynosi 16,8 km, a zasięg zamyka się w 3700 km. Rozpiętość skrzydeł Rafale wynosi 10,8 m, długość 15,27 m, a wysokość 5,34 m. Cena jednego egzemplarza przekracza 90 mln $. 5. Lockheed Martin F-35 Lightning II – 116 mln $ F-35 Lightning II to jednomiejscowy, jednosilnikowy myśliwiec wielozadaniowy piątej generacji, opracowany w ramach projektu Joint Strike Fighter. Popularna „Błyskawica” jest w stanie przeprowadzać misje bliskiego wsparcia, brać udział w typowej walce powietrznej i bombardować cele. F-35 został oblatany w grudniu 2006 r., a od tego momentu wyprodukowano 116 jego sztuk. Docelowo mają powstać trzy wersje F-35 oznaczone literami alfabetu A, B i C. Pierwszy z nich jest już w służbie, a pozostałe dwa (F-35B i F-35C) zostaną wprowadzone do niej już w bieżącym roku. Myśliwiec jest napędzany przez silnik turbowentylatorowy Pratt & Whitney F135 i wentylator Rolls-Royce F-35B, umożliwiając ciąg 177 kN. Rozpiętość skrzydeł F-35 wynosi 10,65 m, długość samolotu 15,37 m, a wysokość 5,28 m. Samolot może osiągnąć prędkość maksymalną 1,8 Ma i osiągnąć pułap 15 km. F-35 jest pierwszym myśliwcem, który może wznosić się w poziomie. „Błyskawica” znajduje sie w siłach powietrznych USA, Wielkiej Brytanii i Holandii. Cena pojedynczego egzemplarza wynosi 116 mln $. 4. Lockheed Martin F-22 Raptor – 142 mln $ F-22 to prawdopodobnie najlepszy myśliwiec bojowy na świecie. Spokojnie można by poświęcić mu osobny artykuł, bo nie dość że zastosowano w nim najbardziej zaawansowane technologie, to na dodatek jest stosunkowo łatwy w eksploatacji. Raptor został wykonany w technologii stealth, ma uzbrojenie pozwalające na atakowanie celów naziemnych, prowadzenie wojny elektronicznej i nasłuchu elektronicznego. Samolot był produkowany w latach 1997-2011, kiedy to powstało 195 egzemplarzy (w tym 8 prototypów). F-22 ma dwa dwuprzepływowe silniki F119-PW-100 dysponujące ciągiem ponad 155 kN każdy. Rozpiętość skrzydeł myśliwca wynosi 13,56 m, jego długość to 18,9 m, a wysokość 5,08 m. Raptor może osiągnąć pułap 20 km i pokonać dystans 3200 km. Maksymalna prędkość samolotu wynosi 1,8 Ma. Cena każdego z Raptorów to średnio 142 mln $. 3. Grumman E-2D Advanced Hawkeye – 167 mln $ Hawkeye to pokładowy samolot wczesnego ostrzegania, stworzony z myślą o wszelkiego rodzaju misjach zwiadowczych i szpiegowskich. Jest naszpikowany technologiami – znajdziemy tu radar, system identyfikacji wróg-przyjaciel i system detekcji pasywnej. Samolot jest przystosowany do wszystkich warunków pogodowych i często jest stosowany jako latająca platforma wczesnego ostrzegania lub centrum dowodzenia. Hawkeye może być także stosowany do kontroli powietrznej obszaru działania lotniskowca, nadzór nad przechwytywanymi samolotami, naprowadzania szturmowców na cele czy zwalczania okrętów podwodnych. E-2D jest najnowszą wersją Hawkeye’a i napędzają go dwa silniki turbośmigłowe Allison T56-A-425 lub T56-A-427. Rozpiętość skrzydeł samolotu to 24,58 m, długość 17,56 m, a wysokość 5,58 m. Hawkeye ma zasięg ponad 2500 km i wznosi się na wysokość 9 km. Prędkość maksymalna, z jaką może się poruszać to 604 km/h. Cena jednego egzemplarza przekracza 160 mln $. 2. Boeing C17A Globemaster III – 206 mln $ C-17 Globemaster III to ciężki wojskowy samolot transportowy stworzony przez Boeinga. Jest on w stanie dostarczyć żołnierzy, maszyny wojenne czy sprzęt militarny praktycznie w dowolne miejsce na świecie. Jeżeli jest taka konieczność, to zrzuci oddział ponad 100 żołnierzy bezpośrednio na terytorium wroga. Ten transportowy gigant jest napędzany przez 4 silniki turbowentylatorowe Pratt & Whitney F117-PW-100, o ciągu 180 kN każdy. Samolot ma rozpiętość skrzydeł 51,74 m, długość 53,04 m i wysokość 16,79 m. Jego prędkość przelotowa wynosi 0,77 Ma, a maksymalna 0,8 Ma. C-17 wzniesie się na wysokość i bez tankowania w powietrzu pokona odległość 8704 km. Cena jednego samolotu to ponad 200 mln $. 1. Northrop B-2 Spirit – 700 mln $ B-2 Spirit to amerykański bombowiec strategiczny wykonany w technologii stealth. Jest niewidzialny dla podczerwieni, sygnału elektromagnetycznego i radarowego. Bez jakichkolwiek problemów może pojawić się na terytorium wroga i błyskawicznie go zbombardować. Początkowo zrzucał tylko bomby atomowe, teraz może znacznie więcej. B-2 przy bezpośrednim starciu nie poradzi sobie z myśliwcami, bo nie jest na tyle zwrotny. Dlatego najczęściej używa się go w nocy. B-2 swój chrzest bojowy przeszedł podczas operacji prowadzonych w Kosowie w 1999 r. Spirit jest napędzany przez 4 dwuprzepływowe silniki General Electric F118-GE-100. Rozpiętość skrzydeł bombowca wynosi 52,12 m, długość 20,9 m, a wysokość 5,1 m. Maszyna może pułap 15 km, a jej zasięg to 9650 km. Prędkość maksymalna to 0,85 Ma. Do tej pory powstało 20 egzemplarzy tego typu samolotów, każdy w kosmicznej cenie 700 mln $.
Czarny symbol samolotu wojskowego. Myśliwiec, ikona samolotu lub zestaw zabytkowych samolotów ikony. ilustracje samolotów. element projektu etykiety, emblematu, podpisu. ilustracja wektorowa. - samolot wojskowy ilustracje stock illustrations. zestaw zabytkowych samolotów ikony.
TECHNICY TEŻ ĆWICZĄ NA ALASCE 2012-06-11 Ćwiczenia Distant Frontier i Red Flag to nie tylko trening dla pilotów. Na równi z nimi uczestniczą w obu przedsięwzięciach technicy. Pracują z prawdziwym uzbrojeniem! Na lotnisko my, technicy Klucza Eksploatacji Uzbrojenia Lotniczego (KEUL), przybywamy o godzinie jeszcze przed technikami samolotów. Środki bojowe już na nas czekają. Start pierwszego samolotu zaplanowano na godzinę ale wiemy, że piloci pojawią się wcześniej. Mamy więc czas na przygotowanie samolotów. W pierwszym wylocie każda maszyna ma być uzbrojona w dwie bomby GBU-12, 150 sztuk nabojów do działka i 15 flar. Musimy zatem podwiesić w sumie tuzin bomb, załadować 900 sztuk nabojów kalibru 20 milimetrów i zamontować 6 „kontenerów” z flarami. Kończymy kawę i wymieniamy uprzejmości z kolegami z Klucza Zespołu Przygotowania i Elaboracji Rakiet (KZPiER), którzy dowieźli amunicję. I ruszamy do pracy. W czasie inspekcji przywiezionych środków bojowych przy samolotach pojawiają się technicy specjalności Crew Chief (CC), dla wykonania czynności niezbędnych do wypuszczenia samolotu w powietrze. Dowódca klucza postanowił, by na 4 samoloty załadować dodatkowe 150 sztuk amunicji. Uzbrajanie „Jastrzębi” idzie nam sprawnie. To dlatego, że doświadczenie już mamy –spore i przywiezione z kraju – choć to samo doświadczenie podpowiada nam, że niekiedy coś się potrafi zaciąć i zakleszczyć. Ale poranna dobra passa trwa; po 45 minutach ostatnia łuska trafia z LALS’a (ang. Linkless Amunition Loading System) do systemu zasilania działka na samolocie. Nie wszyscy byli zaangażowani w ładowanie amunicji, więc równolegle załadowali flary i przygotowali belki do podwieszenia bomb WWP (ang. Wing Weapon Pylon). Teraz przesiadamy się na wózki MJ-1 i zaczynamy podwieszanie bomb. Do tego potrzebni są już wszyscy – łącznie 13 żołnierzy. Nawet jeśli w danej chwili nie wykonują żadnej czynności, to kontrolują kolegów i czuwają nad ich bezpieczeństwem. Tu dobra passa dobiega końca – odnotowujemy drobny defekt, którego nie zdążymy usunąć. Dlatego dwie bomby zostają na przyczepie MJ-1. Dalsza część uzbrajania przebiega sprawnie i po 50 minutach meldujemy gotowość samolotów do wylotu. Teraz następuje faza oczekiwania. Najpierw na pilotów – z którymi konsultujemy i potwierdzamy ustawienia zapalników bomb – a później na start. Tuż przed startem dwóch techników uzbrojenia udaje się na płaszczyznę, na której wykonują ostatnią kontrolę samolotu przed wykołowaniem na drogę startową. W jej trakcie usuwają ostatnie zabezpieczenia ze wszystkich środków bojowych przenoszonych przez myśliwiec. Dla technika start samolotu oznacza zwykle chwilę przerwy i odpoczynku. Jednak nie dzisiaj. W kilka minut po starcie ostatniego samolotu na płaszczyznę zostaje przyciągnięty kolejny myśliwiec. Choć pierwszy wylot dopiero się zaczął, ruszamy z przygotowaniami do drugiego wylotu. Musimy zmienić konfigurację tego samolotu w taki sposób, aby móc podwiesić na nim aż 6 bomb Mk – 82. Część pracy była już wykonana – nam ostało podwiesić belki TER (ang. Triple Ejector Rack) oraz wykonać sprawdzenie, pozwalające upewnić się, że zamocowany sprzęt jest sprawny. Czynności te zajmują nam zaledwie 25 minut. Równolegle na płaszczyźnie pojawiają się kolejne środki bojowe. 8 bomby Mk – 82 na jednej platformie robi na wszystkich większe wrażenie niż dużo potężniejsze, ale osamotnione na platformie dwie bomby GBU-24. Wszystkie te bomby trafią na trzy samoloty – dwa z nich są jeszcze w powietrzu; trzeci właśnie został przygotowany. Praca wre, choć „uzbrojeńców” jest ciągle o dwóch mniej. Technicy, którzy przeprowadzali ostatnią kontrolę przed wykołowaniem na drogę startową, udali się od razu na drugą płaszczyznę, gdzie czekają na powrót samolotów. Tam zabezpieczą wszystkie systemy uzbrojenia i ewentualnie niewykorzystane środki, z którymi samoloty wrócą do bazy. 11 osób to jednak wciąż dużo i o samolot wraz z sześcioma bombami dumnie prezentuje się na płaszczyźnie. Przyciąga uwagę pracujących na lotnisku żołnierzy, w ciągu godziny około 50 osób robi pamiątkowe zdjęcia tego samolotu. Sesja zdjęciowa to chwilowy przerywnik, bo tuż przed południem dostajemy informację, że pierwsze samoloty wracają z wylotu na poligon. Pół godziny później silnik wyłącza ostatni z 6 „Jastrzębi”. A my zaczynamy przygotowanie samolotów do drugiego wylotu. Gdy zbieramy informacje od pilotów o ewentualnych usterkach i problemach, między samolotami już krążą cysterny z paliwem. Technicy CC wykonują obsługi, a specjaliści uzbrojenia liczą zużyte przez pilotów środki bojowe. Z niektórych samolotów musimy rozładować pozostałą amunicję. Na wszystkich uzupełniamy zapas flar. A na platformie czekają cztery bomby, które trzeba podwiesić na samolotach. Czas mamy tylko do godziny 14:30 – musimy zdążyć na 50 minut przed zaplanowanym startem. KEUL znów w komplecie i dzięki temu, mimo drobnych problemów, o 14 samoloty są już przygotowane. Sytuacja na chwilę uspokaja – znów oddelegowujemy dwóch kolegów do kontroli i oczekujemy na przybycie pilotów. O 14:20 na strefie robi się głośno i tak będzie przez najbliższą godzinę. Uruchamiane są kolejne samoloty, by po kilku minutach przygotowań opuścić strefę, pokołować i zaliczyć ostatnią kontrolę. Gdy na strefie zostają uruchomione ostatnie dwa samoloty biorące udział w drugim wylocie, na oddalonym o półtora kilometra początku pasa widzimy start pierwszej pary. Na niecałą godzinę na strefie znów robi się cicho i spokojnie – to dla nas czas na powtórne sprawdzenie zebranych danych o zużyciu środków, krótką analizę wykonanej pracy, ale także na luźne rozmowy przy drugim śniadaniu, na które wcześniej nie mogliśmy sobie pozwolić. Począwszy od 16:20 w ciągu 40 minut lądują wszystkie F-16. Teraz też wszyscy spieszą z obsługami i rozbrojeniem samolotów, ale już tylko po to, by zdążyć na kolację – dla niektórych jedyny ciepły posiłek tego dnia. Pracy zbyt wiele nie ma, bo piloci zrzucili wszystkie bomby. Więc tylko rozładowujemy działka pokładowe, demontujemy flary z samolotów, rozliczamy zużycie środków, oddajemy pozostałość kolegom z ZPiER i zabezpieczamy sprzęt na noc. Z lotniska wyjeżdżamy o Po jedenastu godzinach. por. Tadeusz FORYSZEWSKI Foto : por. Tadeusz FORYSZEWSKI
Po 123 latach nieobecności na mapie Europy Polska rodziła się w walce o niepodległość i granice. Decydujące znaczenie miał wówczas wysiłek zbrojny - także lotników. Ale międzywojnie to także świetni inżynierowie i udane konstrukcje. Polskie lotnictwo tworzyło się niemal w boju. Na wiosnę 1920 r. rozporządzało już 20 eskadrami. Wiele polskich samolotów z okresu II RP to ciekawe, nowatorskie konstrukcje. Zainteresowanie polskim eksportowym hitem - maszyną P-24 - było olbrzymie. Polscy inżynierowie otwarci byli na innowacje, powstały najlepsze maszyny myśliwskie na świecie. Z reguły zbyt późno i w zbyt małych ilościach. Po wybuchu I wojny światowej rozwijające się Wojsko Polskie brało poważnie pod uwagę również lotnictwo. Starania o jego posiadanie na terenach zajętych przez Niemcy i Austro-Węgry rozpoczęto już w 1916 r. Na terenie zaboru rosyjskiego dopiero jesienią 1917 r. Nieprzychylny stosunek władz austriackich i niemieckich ograniczył tworzenie lotnictwa legionowego do przeszkolenia zaledwie kilku legionistów. Materiał chroniony prawem autorskim - zasady przedruków określa regulamin. SŁOWA KLUCZOWE I ALERTY Ze szkodą dla biznesu. Świat uszyty pod mężczyzn Tauron, ABB i Siemens w awangardzie. Bez takich pomysłów rewolucja nigdy się dokona Albo uda nam się rozwinąć tę technologię, albo będą kłopoty KOMENTARZE (10) Do artykułu: Lotnictwo wojskowe tworzyliśmy niemal w boju. A wśród nich najlepsze myśliwce
A7IzXvH.szybki i zwrotny samolot wojskowy
